مایکوپلاسموز در سگ ها

در طبیعت، بسیاری از میکروارگانیسم های مختلف وجود دارد. بعضی از آنها به طور کامل برای انسان و حیوانات بی ضرر هستند یا کارهای مفیدی را انجام می دهند، بعضی دیگر می توانند عفونت های خطرناکی را ایجاد کنند، و بعضی دیگر به صورت بیماری پاتوژن نامیده می شوند و تنها تحت شرایط خاصی ظاهر می شوند. آخرین موجودات شامل مايکوپلاسما هستند. برای مردم آنها saprophytes - به این معنی است که آنها برای ما یک خطر جدی نیست. اما در سگ ها یا گربه های تضعیف شده، میکوپلاسما می تواند باعث بیماری های مختلف شود. آنها را می توان در بسیاری از حیوانات کاملا سالم یافت. اعتقاد بر این است که تا 80 درصد گربه ها و 70 درصد از موش های تزئینی داخلی حامل این میکروافلور هستند.

علائم مایکوپلاسموز در سگ ها

بیشتر سگ ها با میکوپلاسموز مبتلا به بیماری های دستگاه ادراری هستند. عفونت به صورت جنسي انتقال مي يابد، به علت عفونت هوايي يا داخل رحمي جنين رخ مي دهد. برای توله سگ ها چنین بیماری ای است که در دوران اولیه مرگ و میر است و به زودی توسعه می یابد. در سگها سقط جنین یا تحریک جنین امکان پذیر است. واژینیت اغلب توسعه می یابد. مردان مبتلا به اوره، پروستاتیت، تورم اسکروتوم، بالانوپوستیت (التهاب آلت تناسلی glans) مبتلا می شوند. اغلب، مايكوپلاسموز به صورت يك يا دو نوع ملتحمه غدد لنفاوي ظاهر مي شود . در کوچکترین توله سگ ها، عفونت های مختلف تنفسی ممکن است. اگر سگ ها ایمنی ضعیف داشته باشند، عفونت مكوپلاستمی منجر به آسیب مفصلی می شود - لنگش، درد، حیوانات نمی خواهند حركت كنند، ناراحتی عمومی، تب، تورم اندام ها شروع شود.

متاسفانه میکوپلاسموزها به شدت محافظت نمیشود و آنتی بادیهای ارگانیسم حیوانی با آنها اغلب نمیتوانند به خودشان برسند. این به این واقعیت منجر می شود که فرآیندهای التهابی مزمن شوند. حفاظت ایمنی از بین می رود و درمان می تواند بسیار مشکل ساز باشد. همه اینها نشان می دهد که این بیماری بسیار جدی است و به هیچ وجه قابل درمان نیست.

مایکوپلاسموز در سگ - درمان و آماده سازی

مايكوپلاسموز داراي خاصيت saprophytic است و بنابراين ممكن است كاملا از بين برود. تشخیص تنها توسط یک دامپزشک ساخته شده است، که تعیین می کند که در این مورد توصیه می شود که آن را تعیین کنید. این به آزمایش میکروسکوپی اسمیر در یک آزمایشگاه مدرن نیاز دارد. در اینجا، کلنی های میکروارگانیسم ها در یک محیط مایع رشد می کنند و برای یافتن موثر تر آماده سازی مورد بررسی قرار می گیرند. این بیماری برای درمان آنتی بیوتیک های مختلف - تتراسایکلین ها، آمینوگلیکوزید ها، ماکرولیدها و لوموسیتین استفاده می شود. این داروها به صورت پماد (به کیسه ملتحمه اعمال می شود) یا به صورت سیستماتیک درمانی استفاده می شود. لازم است با انتخاب یک آنتی بیوتیک با احتیاط ادامه دهید، برخی از آنها بسیار دقت لازم است برای توله سگ های کوچک و یا زنان باردار تجویز شوند. دوز و آماده سازی در هر مورد تنها توسط پزشک شرکت تعیین می شود. در هر صورت، بررسی مجدد باید انجام شود تا ارزیابی درمان موثر باشد.

همانطور که همیشه، اقدامات پیشگیرانه نقش مهمی ایفا می کنند. اجازه ندهید که سگ خود را بدون مراقبت بگذراند، محدود کردن میزان تماس با حیوان خانگی خود را با حیوانات بی جان. قبلا گفته شده است که این بیماری به تدریج تضعیف می شود. فراموش نکنید که به طور منظم حیوان خانگی خود را برای بازرسی به یک دامپزشک محلی بفرستید و واکسیناسیون را به موقع قرار دهید. شما می توانید آزمایشگاه دوره ای از میکرو فلور حیوان را انجام دهید. مراقب باشید که سگ خوب تغذیه کند.